Een wel heel bijzondere ontmoeting heeft een speciaal plekje in mijn hart en wil ik graag met jullie delen. Hoe het contact precies ontstaan is, weet ik eigenlijk niet meer exact. Ik denk dat het naar aanleiding van mijn blogjes was. Ik kreeg contact met een moeder. Een moeder van een tweeling, twee prachtige meiden, geboren op exact dezelfde dag als onze mannen, waarvan er eentje CP heeft. Als ik het zo opschrijf krijg ik er weer kippenvel van.
We hadden via facebook regelmatig contact en wisselde ervaringen uit. Ervaringen en gevoelens die wel erg veel overeen komen. Hoe bizar kan het zijn .....
Gelukkig trok de moeder haar stoute schoenen aan en vroeg of ik het leuk zou vinden als we elkaar eens in het echt zouden ontmoeten. Ja absoluut dus planden we een datum. Ik vond het best spannend. Zou het klikken tussen ons allemaal.
We werden met open armen ontvangen en die klik, ja, die was er meteen. Natuurlijk kom je met twee stuiterende tweelingen van drie jaar oud niet tot een lang gesprek, maar de diepte in gingen we met een sneltreinvaart. En eigenlijk zijn er ook maar weinig woorden nodig als twee (of eigenlijk 8) levenslijnen zo overeenkomen.
Ik geniet enorm van het samen gewoon "zijn" met dit gezin. Het feest der herkenning van het gedrag van onze kinderen. Vrachtwagens en fohns die worden uitgewisseld. Samen dansen op kinderliedjes, die worden overstemd door kindergeschater. Ook de gezamenlijke tranen als Sebas in de rolstoel van zijn vriendinnetje een rondje door de tuin rijdt. Het uitwisselen van fietsen. De moeilijkheden waar we als ouders tegen aanlopen en het uitwisselen van hoe we daar mee omgaan. De kleine dingetjes die ik moeilijk kan delen met anderen, en die hier zo vanzelfsprekend zijn.
Wat een verrijking van mijn leven. Deze vier bijzondere mensen hebben nu al een hele speciale plek in mijn hart en ik kijk uit naar onze gezamenlijke toekomst.
We hadden via facebook regelmatig contact en wisselde ervaringen uit. Ervaringen en gevoelens die wel erg veel overeen komen. Hoe bizar kan het zijn .....
Gelukkig trok de moeder haar stoute schoenen aan en vroeg of ik het leuk zou vinden als we elkaar eens in het echt zouden ontmoeten. Ja absoluut dus planden we een datum. Ik vond het best spannend. Zou het klikken tussen ons allemaal.
We werden met open armen ontvangen en die klik, ja, die was er meteen. Natuurlijk kom je met twee stuiterende tweelingen van drie jaar oud niet tot een lang gesprek, maar de diepte in gingen we met een sneltreinvaart. En eigenlijk zijn er ook maar weinig woorden nodig als twee (of eigenlijk 8) levenslijnen zo overeenkomen.
Ik geniet enorm van het samen gewoon "zijn" met dit gezin. Het feest der herkenning van het gedrag van onze kinderen. Vrachtwagens en fohns die worden uitgewisseld. Samen dansen op kinderliedjes, die worden overstemd door kindergeschater. Ook de gezamenlijke tranen als Sebas in de rolstoel van zijn vriendinnetje een rondje door de tuin rijdt. Het uitwisselen van fietsen. De moeilijkheden waar we als ouders tegen aanlopen en het uitwisselen van hoe we daar mee omgaan. De kleine dingetjes die ik moeilijk kan delen met anderen, en die hier zo vanzelfsprekend zijn.
Wat een verrijking van mijn leven. Deze vier bijzondere mensen hebben nu al een hele speciale plek in mijn hart en ik kijk uit naar onze gezamenlijke toekomst.
SPIEGELBEELD
Jij bent jij en ik ben ik
wij zijn samen
allemaal zijn wij alleen
maar samen zijn wij
