Oh hallo, ben je daar weer ? Ik had je toch weg geredeneerd ? Je bent behoorlijk hardnekkig. Kun je niet gewoon voor altijd weggaan ? Wat zeg je ? Ik snap je niet.
Ja, ik weet waar je vandaan komt. Toen ik 5 jaar geleden het besluit nam om twee bevruchte eitjes terug te plaatsen, lag je al op de loer. En toen er complicaties tijdens de zwangerschap ontstonden, heb jij je in mij geplant. Sinds die tijd draag ik je met mij mee. Maar ik zag je toen nog niet. Wat gemeen van je eigenlijk.
Je nam een enorme groeispurt toen de bevalling twee maanden te vroeg inzette. Ja, wat dacht je dan ? Twee kleine mannetjes lagen te vechten voor hun leven. Eentje werd negen dagen ver weg van mij verzorgd door anderen. Weet je wel hoe moeilijk het dan is om je te hechten ? En jij maar groeien. Ook in de maanden daarna terwijl ik zo mijn best deed om sterk te zijn werd jij groter en groter. Wat heb ik nou aan jou ? Had je me niet een beetje kunnen helpen ?
En die andere enorme groeistuip toen er na twee jaar duidelijk werd dat er serieus wat aan de hand was. Had je toen niet gewoon kunnen verdwijnen ? Ik heb het je nog zo gezegd !
En nu elke keer weer als ik verdrietig ben, sta je naast me. Steeds als mijn vermoeidheid de overhand neemt, ben jij ook daar. Je sloopt mij. Ik haat je. Wat ? Ik heb je zelf gecreëerd ? Ja, denk je dat ik dat niet weet ? Natuurlijk en dat maakt jou nog vervelender. En dan groei jij weer. Lekkere samenwerking hebben wij.
Wat ? Jou omarmen ? Geen idee hoe dat moet. Weet niet of ik dat wel wil. Ik heb liever dat je gewoon verdwijnt........ Misschien komt er een dag dat we vrienden kunnen zijn, dat ik mezelf en jou vergeef. Dat zou wat zijn ........ Hallo schuldgevoel. Dag schuldgevoel .......
