een grote berg kleine kiezels

Yesss..... de eerste stap los is gezet !
Na terugkomst van de fysio wilde Sebas even laten zien hoe hij gewiebeld had op de trampoline bij Ellen. Hij stond tegen over me in zijn suzuki, zocht voorzichtig naar zijn evenwicht, handen in de lucht en, zoals we dan van hem gewend zijn, zette hij heel voorzichtig zijn eerste stap zonder steun.
Mijn mond viel open, mijn hart maakte een sprongetje en mijn knuffel aan Sebas was er een vol trots en verbazing.

Ook Sebas gloeide van trots en wilde het nog eventjes 5 x laten zien. Handjes los, wiebel wiebel, lachen en stappen. Ook Timo kwam naast me zitten en gaf een groot applaus. Wat een mijlpaal !!

Enkele dagen later voelde ik me alsof er een last van mijn schouders was gevallen of misschien eerder, 1 van de stenen in mijn maag vergruisd was. Er is ons gezegd dat Sebas gaat lopen, maar wanneer kan niet voorspeld worden natuurlijk. Pas nu hij deze stap gezet heeft, durf ik zelf echt te geloven dat het zo zal zijn.
Enkele tijd geleden heb ik een gesprek gehad met de maatschappelijk werker, die onderdeel is van het team van het revalidatiecentrum. Het was een verhelderend gesprek. Blijkbaar ben ik niet de enige ouder die rondloopt met een onbestemd gevoel, met angsten over de toekomst, met moeilijkheden om anderen te vertrouwen, met...... stenen in haar maag. Een grote berg kleine kiezels.

Toekomstkiezels

Wat me momenteel bezig houd is de keuze voor een basisschool. Los van de handicap van Sebas vind ik dit al een sprong in het diepe. Maar de fysieke handicap van Sebas en het feit dat het twee hele verschillende mannetjes zijn maakt het er niet makkelijker op. En dan die kiezels: kan hij los lopen tegen de tijd dat hij naar school gaat, gaat hij omver gelopen worden, kan er op de school genoeg aandacht gegeven worden, hoeveel moeite gaat het hem kosten, beschermen, loslaten...... wordt vervolgd...

Buitenwereldkiezels

De botte opmerkingen van buitenstaanders lijken kogels van scherpschutters die niet weten dat ze schieten. Natuurlijk besef ik me dat ik enorm gevoelig ben en dat elk zuchtje wind als een messteek aanvoelt. Laatst bood iemand haar excuses aan voor een stomme opmerking. Ze bleek zo ontroerd door Sebas, dat ze er zomaar iets uitflapte. En ook werd er in een winkel diep met ons mee gezucht na een lompe reactie van iemand. Maar het besef dat dit zo zal blijven, doet pijn. Ik hoop dat ik in de loop van tijd deze kiezels leer te vergruizen.......... wordt vervolgd.......

Losse kiezels

En dan zijn er nog al die losse kiezels. Losse gevoelens die niet specifiek ergens bij horen maar er wel zijn. Kiezels zonder naam. Gevoelens die niet uit te leggen zijn. Onbegrijpelijk voor anderen. Onzichtbaar voor de mensen om mij heen. 

Kiezels die na een roerige tijd naar de bodem zinken en daar zo stil liggen dat ik ze bijna niet kan voelen. Tot op het moment dat de storm weer opsteekt, het water beweegt en de bodem opschrikt. 

......wordt vervolgd.....