Kom snel kijken, die loopt in een rolstoel

Sinds een aantal weken heeft Sebas een Suzuki (lees:looprek). Hij roept tegen iedereen die het horen wil dat hij die van Ellen heeft gekregen. Heel bijzonder om te zien dat hij er meteen mee overweg kon en er zo mee weg liep.
Het helpt hem niet zo zeer om sneller te leren lopen, maar geeft hem meer een gevoel van zelfstandigheid. Hij is nu niet meer afhankelijk van hulp om te lopen. En dat merken we ook op andere gebieden. Hij is er van overtuigd dat hij nu echt alles alleen en zelf kan. Hulp wordt alleen geaccepteerd als hij er specifiek om vraagt.

Fantastisch natuurlijk voor de kleine man, maar tegelijkertijd gigantisch confronterend. Want overal waar we komen is het direct duidelijk dat Sebas gehandicapt is. Zelf moet ik daar toch wel erg aan wennen. Met een tweeling ben je sowieso al een bezienswaardigheid, met een Suzuki erbij helemaal.
Het zijn niet zozeer de dingen die onbekenden tegen je zeggen, maar het is juist dat wat ze niet zeggen. De "meelevende" glimlach, de starende blikken en de wegdraaiende hoofden. Dat doet pijn. Ik snap het wel, maar het doet pijn.

Elke keer als we de deur uit gaan, maak ik me sterk. Ik trek mijn "stoere en onaantastbare" jas aan, haal een keer heel diep adem en zoek mijn weg. Afgelopen week gingen we naar de groentewinkel. Voor de zaak is een drukke parkeerplaats. Aangezien Sebas zich niet heel snel verplaatst en (nog) niet zo wendbaar is, besloten we hem over het onoverzichtelijke stuk te dragen. Het klinkt misschien onbelangrijk, maar zelfs het feit dat we daar een keuze over moeten maken, raakt me al. Timo loopt "gewoon" aan de hand mee.
Aangekomen bij de ingang rent Timo alvast naar de mandjes terwijl Sebas, staand in zijn Suzuki, eerst eens even zoekt naar de beste weg naar binnen. Gelukkig geen drempel, maar een schuine oploop, die mij eigenlijk ook nu pas voor het eerst opvalt. Vol enthousiasme voert Timo de opdrachten uit die hij krijgt en gooit "zijn" mand vol met diverse groenten en fruit. Gelukkig hebben we aan de Suzuki ook een klein mandje bevestigd, zodat Sebas ook een appel en twee aubergines mee kan nemen. De winkel vult zich met mensen. Ik voel de ogen prikken, maar recht mijn rug. Wachtend in de rij, probeer ik Sebas niet tegen de andere wachtenden aan te laten rijden. En terwijl Papa afrekent, spoor ik hem aan vast ruimte te maken voor de rest van de klanten. Maar, natuurlijk wil ook hij een stukje banaan, dus mijn plan om alvast een beetje tijd te winnen, mislukt. En gelukkig maar, want direct realiseer ik me, dat ik probeer zo min mogelijk mensen tot last te zijn, zo weinig mogelijk op te vallen en vooral zo normaal mogelijk te doen. En als er iets is wat ik mijn jongens wil meegeven in het leven, is het zelfvertrouwen om te durven zijn wie je bent. Makkelijker gezegd dat gedaan, blijkt wel weer.

Een dag later ben ik onderweg met "de karavaan" om de geleegde vuilcontainer achter in de tuin te zetten. Ik zie een jongen van een jaar of 10 de hoek omkomen, kijken naar Sebas, zich zelf omdraaien terwijl hij zijn vriendje roept. "Kom snel kijken, die loopt in een rolstoel". Ik verstijf en draai me om. Sebas staat midden op de stoep en roept met een grote lach op zijn gezicht naar de twee jongens: hallooooo !