vrijdag 24 juni 2016

Hoe voelt het om te lopen ?

Hoe voelt het om te lopen ?

Het is de dinsdag na het cp-weekend. We halen de jongens op uit school. Timo huppelt naar de auto. Sebas komt samen met "zijn" juf de klas uit. "Hij was een beetje uit zijn doen vandaag" zegt ze. Sebas kijkt me met een vermoeide blik aan, terwijl ik hem een aai door zijn krullen geef. Het zal de nawerking van het weekendje kamperen met lotgenoten zijn, denk ik. Laat naar bed, de hele dag in touw, slapen in de tent en een lange autorit.
Eenmaal in de auto slaapt hij binnen 2 minuten en met een koortsig lijfje leggen we hem thuis op de bank, waar hij de tijd totdat hij naar bed gaat slapend en gloeiend doorbrengt.

Woensdagochtend slaapt hij zonder iets te eten weer snel in op de bank. Als hij na een tijdje wakker wordt is het eerste wat hij zegt: "Nu weet ik hoe D. haar elektrische rolstoel bediend, met haar hoofd, dat heeft haar opa mij verteld". En snel daarna sluit hij zijn oogjes weer.

's Middags vraag ik hem hoe hij het cp-weekend vond. "Leuk, omdat daar niemand naar me kijkt", zegt hij met een brede glimlach. Ergens verbaasd me zijn antwoord, omdat ik hem daar nooit eerder iets over heb horen zeggen. Zijn koorts komt dus echt ergens uit een diep verwerkingsproces voort. Een proces waar ik al een aantal jaren huizen hoog tegen opzie, waar ik ook angstig voor ben en waarvan ik weet dat het komen gaat of dat er nu ineens is. Het proces van besef en realisatie.

Het is vrijdagochtend. De koorts komt met vlagen nog op. Ik loop door de kamer, als Sebas me plots vraagt: "Mama, hoe voelt het om te lopen?" ......... Uhm, ik ga naast hem zitten en neem hem op schoot. Tja, hoe voelt het om te lopen eigenlijk ? Terwijl ik naar een antwoord zoek, voel ik hoe de kiezels in mijn maag in beweging komen en hoe mijn hart een beetje verder scheurt.

Het is daar, zomaar ineens, het moment dat een nieuwe fase inluidt. Een fase waarin we Sebas niet alleen fysieke ondersteuning zullen geven, maar ook en misschien nog wel meer, emotionele begeleiding. Een proces dat ik liever nog heel lang uit had willen stellen, zodat hij de pijn en het verdriet, wat het hebben van een beperking nou eenmaal met zich mee brengt, nog niet had hoeven voelen............maar het is daar, het is hier, nu ....... en ook hier komen we weer doorheen, door transparant en eerlijk te zijn, door te lachen door onze tranen, met zwarte humor en rode liefde.........

Geen opmerkingen:

Een reactie posten