Trots met een twist

Dat je een trotse moeder bent, omdat je zoon mag gaan afzwemmen voor zijn zwemdiploma A.

Dat je na ruim een jaar oefenen, iets af kunt gaan sluiten. Dat "het gelukt is". Het einde van een tijdperk. Dat je gewoon iets kunt leren, gewoon omdat het kan. Je stralende ogen, omdat je bereikt hebt waar je voor gewerkt hebt. Die trots voelen.

Dat je enthousiast bent voor je broer en uitkijkt naar het aan de kant zitten, om hem in het grote bad te zien oefenen. Jezelf afvragen wanneer jij je A gaat "halen". En ook heel eerlijk zeggen dat je een beetje jaloers bent. En dat je het super vindt, dat je broer straks naar jou komt kijken als hij al zijn diploma's heeft.

Dat na de trots, een ongemakkelijk gevoel meester van je maakt. Je je realiseert dat het zo dus moet voelen, als je kind iets afrond en behaald. Dat het normaal verloopt. En je niet iets aan het trainen bent, wat vanzelf zou moeten gaan. Maar je echt jezelf iets aan het eigen maken bent, wat zo velen voor jou al deden. Dat je je hulpmiddel, dat je hielp drijven, los kunt laten en nooit meer nodig gaat hebben.

Dat voelt raar en ongemakkelijk. Dat is kei hard. Die realisatie, die tweestrijd, hoe ga ik daar mee om. Nooit eens voluit trots kunnen zijn. Ja, trots met een twist. Trots bij de één, troostend bij de ander. 

En hoe bijzonder om te zien, dat mijn twee kleine mannen groot zijn in eigenheid en respect voor de ander. Geen rivaliteit, beseffen dat iedereen zich zelf is, iedereen doet wat hij kan op zijn eigen manier. 

Dan ben ik trots, voluit trots, zonder twist.