Over leven

Over Leven.


Eigenlijk wil ik al een aantal maanden iets schrijven over ons verblijf in Villa Pardoes tijdens de zomervakantie van 2016. Maar ik kan deze bijzondere ervaring maar niet in woorden vangen. Tot vandaag. Want nu weet ik waar het over gaat. Wat ik daar gevoeld heb. En wat een indruk dat op me heeft gemaakt. En hoe ontzettend belangrijk het was.

Afgelopen week keek in naar de documentaire "Emma wil leven " van Jessica Villerius. Een indrukwekkende documentaire over een meisje dat vecht tegen anorexia. Naast het doorzettingsvermogen van Emma, werd ik geraakt door de ontzettend liefdevolle manier, waarop zij begeleid werd door haar therapeuten in haar laatste levensfase.
In de nabespreking werd expliciet gesproken over de "op maat behandeling" die voor het meisje uitgestippeld moest worden. Alle andere behandelingen hadden niet gewerkt o.a. door slechte communicatie tussen verschillende behandelaars.

Elf jaar geleden overleed mijn neefje van toen 3 jaar oud, door slechte communicatie in een ziekenhuis.


Mijn gedachten dwalen af naar afgelopen zomer. Ons verblijf in Villa Pardoes. Natuurlijk zie ik de blije kindergezichtjes weer voor me elke keer weer als we door het geheime poortje via de achterkant de Efteling binnen gaan. De blije stemmen van knullen die door de fantastische villa rennen. De opgewonden koppies toen ze voor de eerste keer hun ridderkamer zagen. De bijzondere activiteiten die georganiseerd werden.
Maar waar mijn ogen nog steeds van vol lopen, zijn de herinneringen aan de fantastische sfeer, het warme ontvangst, de begripvolle gesprekken met medewerkers en vrijwilligers, de liefdevolle aanpak en opzet van alles en de veilige omgeving. De krant die elke ochtend met een glimlach in onze brievenbus gelegd werd, de kleine gesprekjes op weg naar de overkant van de straat, de " voor alles is een oplossing" insteek, de liefde. Geen zieligheid, maar liefde. Geen hulp, maar liefde.

Ik ben weer terug bij dinsdagochtend. De ochtend waarop een "deskundige" zich weer eens zonder gène onbeschoft uitsprak over wat " het beste en meest haalbare" zou zijn voor mijn zoon. Zonder hem echt te zien, uitgaande van wat er allemaal niet mogelijk zou zijn. Zonder liefde, puur vanuit domme ratio.

Ik voel een blok in mijn maag, mijn dichtgeknepen keel en onrustige ademhaling. Ik ben boos en verdrietig. Omdat er een wereld bestaat waar ego en ratio overheerst. Een wereld die denkt alwetend te zijn. Een wereld waar fouten niet erkend worden. Waar macht overheerst.

Maar gelukkig heb ik ervaren dat die andere kant, die liefdevolle wereld ook bestaat. Een wereld waar je gezien wordt, waar je mag zijn wie je bent en waar liefde waarde heeft. En op mijn eigen manier probeer ik die wereld door te geven. Voor Emma, voor mijn zoon, voor iedereen.