Humor en geduld zijn de kamelen waarmee je door alle woestijnen kunt gaan.
Een toepasselijk citaat voor mij de afgelopen week. Ik ben iemand die graag in beweging is, altijd van hot naar her rent of in ieder geval snel loopt en graag bezig is. Laten we het zo zeggen dat wachten niet 1 van mijn sterkste kanten is of was moet ik misschien zeggen inmiddels. Want met twee kruimels van 2 jaar in huis, wordt mijn geduld aardig op de proef gesteld.
Even snel een deur open maken is er niet meer bij. Nee, Timo doen. Nee, Sebas doen. Dus met een diepe zucht en rollende ogen, dan de deur maar weer dicht. Eerst maakt Timo de deur open en loopt met een tevreden blik de badkamer in. Vervolgens gooit Sebas de deur weer dicht en roept : Mama hellupun ! wat zoveel betekent als, til me nou eens op, zodat ook ik bij die deurklink kan. Eenmaal binnen moeten ze natuurlijk ook allebei de lamp aan doen en allebei.......
Eigenlijk leerde Timo mij een belangrijke les deze afgelopen week. Timo is ook best een driftkontje. Eentje die niet loopt, maar rent. Die altijd met zijn neus vooraan staat. En met een broer die motorisch langzaam is, resulteert dat veel te vaak op een dag in : "Timo even wachten". Maar nooit doet hij daar moeilijk over. Hij gaat rustig boven aan de trap zitten wachten of komt terug lopen en haalt de takjes weg, die voor de wielen van de suziki liggen. Wonderlijk vind ik dat.
Toen ik hem van de week rustig in zijn autostoel zag zitten, terwijl Sebas zelf in de auto aan het klimmen was (dit duurt gemiddeld zo'n 7 minuten) werd het me ineens helder. Ik moest af van dat gejaag, dat constante gevoel van op moeten schieten. Ik moest de knop omzetten en me simpelweg realiseren dat dit de rest van mijn leven is. Accepteren dat het tempo waarin wij ons als gezin verplaatsen niet mijn natuurlijke snelheid is, maar wel van mij.
Meteen flitste door mijn hoofd wat mijn man me een paar dagen daarvoor vertelde. Hij was een wandeling gaan maken met Timo op zijn loopfiets en Sebas met zijn suzuki. Hij had in het uur dat hij weg was ongeveer 500 meter afgelegd. Sebas had zoals altijd het tempo bepaald. En dan niet eens omdat hij niet sneller kon lopen, maar meer door de duizenden details die hij onderweg tegen kwam nu hij zelf kon bepalen waar hij liep. Een witte roos, de plantenbak gemaakt van kleine steentjes, de gele blaadjes, het geluid van een vliegtuig en een witte aardbei. Ze hadden alle drie waanzinnig genoten van het samen zijn.
Toen ik hem van de week rustig in zijn autostoel zag zitten, terwijl Sebas zelf in de auto aan het klimmen was (dit duurt gemiddeld zo'n 7 minuten) werd het me ineens helder. Ik moest af van dat gejaag, dat constante gevoel van op moeten schieten. Ik moest de knop omzetten en me simpelweg realiseren dat dit de rest van mijn leven is. Accepteren dat het tempo waarin wij ons als gezin verplaatsen niet mijn natuurlijke snelheid is, maar wel van mij.
Meteen flitste door mijn hoofd wat mijn man me een paar dagen daarvoor vertelde. Hij was een wandeling gaan maken met Timo op zijn loopfiets en Sebas met zijn suzuki. Hij had in het uur dat hij weg was ongeveer 500 meter afgelegd. Sebas had zoals altijd het tempo bepaald. En dan niet eens omdat hij niet sneller kon lopen, maar meer door de duizenden details die hij onderweg tegen kwam nu hij zelf kon bepalen waar hij liep. Een witte roos, de plantenbak gemaakt van kleine steentjes, de gele blaadjes, het geluid van een vliegtuig en een witte aardbei. Ze hadden alle drie waanzinnig genoten van het samen zijn.
Niet eeuwig kan men genieten van rust en vrede, en toch betekenen ongeluk en verstoring niet het einde. Als het gras door vuur verwoest is, komt het 's zomers toch weer op.
