vrijdag 29 mei 2015

Dagboek van een reiziger

Ik ging op reis met een open blik.
Na lang twijfelen overwon ik mijn weerstand en besloot af te reizen naar een land, waar ik diep in mijn hart nooit had willen zijn. Een land waar men een taal spreekt die ik nooit wil leren. Vol met liegende mensen zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben meer van transparantie en creativiteit.

Om het land binnen te komen moet je eerst een aanvraag indienen. Om me door de formulieren heen te worstelen riep ik hulp in van een gespecialiseerde instantie. Ik gooide mijn hart op tafel, want zo ben ik. Ik vertelde mijn behulpzame contactpersoon W over mijn twijfels en weerstand, maar ook over de noodzaak om toch te gaan. Ze begreep me en stond me bij waar ze kon. De aanvraag kon de deur uit.

Al snel kregen we bericht van de poortwachter. Ze woont niet in het land, maar bepaald wel of je er naar binnen mag. Om me nog eens extra te controleren, kwam ze op huisbezoek. Ze begreep mijn noodzaak en zag dat het inderdaad nodig was om af te reizen. Ik voldeed aan de eisen en binnen een aantal dagen viel mijn visum op de mat. Ik had het recht om te komen.

Één dag daarvoor waren de wetten van het land veranderd en er waren veel onduidelijkheden. Ook de omliggende landen wisten niet meer waar ze aan toe waren. Niemand kon me precies vertellen waar ik heen kon met mijn paspoort om de juiste stempels te krijgen. Na vier weken kwam er toch wat duidelijkheid. Mijn toestemming moest door land G doorgestuurd worden. Helaas bleek ook dit land in verwarde staat, maar uiteindelijk werd mij verzekerd dat alles was doorgestuurd. Het grote wachten kon beginnen.

Inmiddels kwamen er verontrustende berichten in de media. Duizenden inwoners kregen niet meer betaald voor hun diensten. De heerser verzekerde het volk dat het goed was en dat de problemen snel zouden worden opgelost. Bij grote veranderingen hoorde nou eenmaal wat opstartprobleempjes en het volk moest niet zo zeuren. Keer op keer ging het mis, maar de heerser bleef aan.

Mijn weerstand om af te reizen werd steeds groter, maar eigenlijk was ik al te lang onderweg om mijn reis nu nog af te blazen. Dan zou alle moeite voor niets zijn geweest.

Mijn contactpersoon W hield de vinger aan de pols en probeerde de vaart er in te houden. Het mocht helaas niet baten. Na anderhalve maand zou er een speciaal mannetje worden ingezet om mijn aanvraag nu toch echt af te gaan handelen. Ik denk dat hij het land uit gezet is, want we hebben nooit meer wat van hem vernomen.
Nog een maand later werd haar verzekerd dat de dossiers in orde waren en er nu snel net mij contact opgenomen zou worden.

Drie weken geleden heb ik een klacht ingediend. Ik kreeg een bericht dat mijn nummer niet bekend  was. Na het doorgeven van dit nummer werd mij verzekerd dat mijn aanvraag doorgestuurd werd naar het rapid response team, die mijn zaak spoedig zouden behandelen. Je raadt het al, niet dus.

Vandaag werd me eerst gezegd dat ik geen klacht kon indienen, omdat ik niet bekend ben als reiziger. Maar dat was nou net mijn klacht ! Toen er uiteindelijk toch een dossier aan werd gemaakt, konden ze niets voor me doen, omdat dit net aangemaakte dossier leeg was. Gek hè.

Vervolgens werd mij verteld dat het inmiddels te lang geleden is dat de formulieren ingezonden waren en dat ze DUS nu onvindbaar zijn. Of ik ze maar even opnieuw wilde opsturen.

Ik vertrok met een open blik, zou de uitdaging aangaan en me niet gek laten maken..... Maar dat was 7 maanden geleden. Inmiddels ben ik gebroken, geschaaft en vermoeid. Maar ik blijf ploeteren en vechten en zal er voor zorgen dat ik op de juiste bestemming aankom. Want zo ben ik......


Wordt vervolgd !