Het is alweer bijna herfstvakantie. De eerste schoolweken zijn voorbij gevlogen. De jongens gaan zingend naar school en komen thuis vol verhalen en nieuwe ervaringen. Geleerde liedjes worden vol overgave tot in de eeuwigheid herhaalt. Voorgelezen verhaaltjes zeer gedetailleerd naverteld. En er wordt druk gediscussieerd met wie ze de volgende keer het helpende handje willen zijn.
Elke dag zijn er twee kinderen het helpende handje van de juffrouw. Ze mogen als eerste naar buiten, samen de afwas en allerlei extra klusjes doen.
Het helpende handje staat voor mij symbool voor deze school. De slogan "we doen het samen " prijkt op de ramen van het klaslokaal. Elke vezel van deze mini-maatschappij ademt dit uit.
Een paar weken geleden stapte de ib'er (intern begeleider) op ons af. Er moeten voor Sebas natuurlijk wat extra aanpassingen gedaan worden. Met het ingaan van het passend onderwijs is dat voor iedereen een uitdaging. En eerlijk gezegd was ik hier best bevreesd voor. De sociale media staan vol met negatieve ervaringen en kinderen die extra buiten de boot vallen.
We maakten een eerste afspraak met de fysiotherapeute erbij om het functioneren van Sebas in de klas in kaart te brengen en enkele dagen later stond er al een afspraak ingepland met het zorgloket.
De juffen vinden het totaal geen probleem om zich extra in te zetten om Sebas overal aan mee te laten doen. Ze bedenken hartverwarmende en creatieve oplossingen voor elk obstakel. Een omgekeerd bakje voor onder zijn voeten, zolang er nog geen aangepast meubilair is. Een pennenbakje op tafel, zodat hij die niet elke keer hoeft te gaan halen. Het zijn de kleine dingen die het doen.
Ook het gesprek met het zorgloket verliep super. Iedereen wil er alles aan doen om Sebas een zo normaal mogelijke schooltijd te laten hebben. Alles is nu in gang gezet. Er wordt meubilair aangevraagd. Er worden speciale krijtjes gekocht. Er wordt zelf geken of er een gehandicapten parkeerplaats gemaakt kan worden voor de school. En volgende week wordt het arrangement besproken bij het zorgloket. Als het voorspoedig verloopt is er over een aantal weken een ambulant begeleider voor 20 uur. Een helpend handje.....
Iedereen op school vindt het de normaalste zaak van de wereld dat ze net dat stapje extra zetten. Maar uit ervaring weet ik dat dit niet zo is. Waarschijnlijk beseffen ze zich niet hoe ontzettend bijzonder het is dat zij er voor zorgen dat ik gewoon de mama van Sebas en Timo kan zijn. Dat ik niet als een leeuwin hoef te vechten voor de extra's. Dat ik niet de zorgverlener hoef te zijn. Juist die helpende handen zorgen ervoor dat de balans niet doorslaat naar het verdriet en de negatieve en pijnlijke ervaringen van de afgelopen weken.......dankbaar !!!
