Enkele weken geleden wilde ik al een blogje schrijven over "De Speeltuin", maar pas vandaag kan ik het af schrijven.
Onze achtertuin grenst aan een speeltuintje. Hartstikke leuk natuurlijk met schommels, een wip, een speelhuisje en een enorme steile bult met glijbaan. Ons buurtjongetje (S) van bijna 4 vermaakt zich er regelmatig prima en natuurlijk willen Sebas & Timo dan ook daar spelen. Ik vind ze nog iets te klein om er helemaal zelf te spelen, maar vanuit de tuin kan ik ze goed in de gaten houden. Timo en S klimmen met gemak de bult op om zich lekker naar beneden te laten glijden. En mijn moederhart breekt als ik Sebas hulpeloos en verlangend onder aan de glijbaan zie zitten. De bult is hem te steil.
Samen met Thom proberen we hem te leren omhoog te komen met een door ons bevestigd touw, maar het lukt niet.
Allerlei gedachten dringen zich aan mij op. Is dit zijn toekomst ? Hoe ga ik hier mee om ? Help ik hem steeds omhoog of probeer ik hem iets anders te laten doen ? Het maakt me verdrietig en als we dan een paar dagen later bij een vriendje verjaardagstaart ga eten, realiseer ik me dat ik eigenlijk speeltuinen probeer te vermijden. Want ook daar laten we de kinderen los in de plaatselijke speeltuin. Sebas heeft bij alle speeltoestellen hulp nodig. Mijn aandacht richt zich automatisch direct op hem. Met als gevolg dat het met moeite kost om Timo aandacht te geven terwijl hij op eigenlijk veel te hoge toestellen klimt.
Pijnlijk besef, want gaat het eigenlijk niet vaak zo ?
Vandaag gebeurde er iets moois. De oudere zus van S speelde met de jongens in de speeltuin. Ze tilt Sebas meerdere malen de bult op van de glijbaan, maar op een gegeven moment wordt het haar te zwaar en zet ze hem neer. Klim zelf maar, en hop, daar gaat hij, helemaal naar boven tot bovenaan de glijbaan. Mijn mond valt open van verbazing en mijn hart gloeit van trots.
Natuurlijk aan de andere kant van de bult, waar het minder hobbelig is.
Natuurlijk aan die kant van de glijbaan waar hij steun kan vinden aan zijn "mindere" kant.
Natuurlijk.............
De glans in de ogen van Sebas lijmen alle breuken. En wat een levensles weer. Ik denk altijd dat ik (samen met Thom) het beste weet wat Sebas nodig heeft fysiek, ik ken zijn bewegen door en door en anticipeer daarop. Maar wat heerlijk dat een meid van 12 in al haar onschuld net even die push kan geven om Sebas de heuvel over te helpen. Letterlijk en figuurlijk.
Fladder Vlinder Links & Rechts
Laat je kleuren stralen
Hoog omhoog dan plots naar rechts
laat de wind je dwalen
Beklim wat je niet laten kan
Voel je lijfje gaan
Dartel, spring en rol maar door
Zitten......en ga Staan
Kruip Maar Beestje Heen en Weer
Vind je kleine weg
Bots en Val en Knik en Rust
en Langzaam nog een keer
Al lijken sprieten Reuzenbomen
en korrels nog zo hoog
Druppels klinken echo diep
Geniet van al jouw Dromen
esther 2013
Enkele dagen geleden schreef ik dit gedicht. Het was vlak nadat Timo had besloten dat hij oud genoeg was om te starten met "freerunning". (lees: ik kan best tot bovenin de schutting klimmen, kijk maar mama).
