Enkele weken geleden wilde ik al een blogje schrijven over "De Speeltuin", maar pas vandaag kan ik het af schrijven.
Onze achtertuin grenst aan een speeltuintje. Hartstikke leuk natuurlijk met schommels, een wip, een speelhuisje en een enorme steile bult met glijbaan. Ons buurtjongetje (S) van bijna 4 vermaakt zich er regelmatig prima en natuurlijk willen Sebas & Timo dan ook daar spelen. Ik vind ze nog iets te klein om er helemaal zelf te spelen, maar vanuit de tuin kan ik ze goed in de gaten houden. Timo en S klimmen met gemak de bult op om zich lekker naar beneden te laten glijden. En mijn moederhart breekt als ik Sebas hulpeloos en verlangend onder aan de glijbaan zie zitten. De bult is hem te steil.
Samen met Thom proberen we hem te leren omhoog te komen met een door ons bevestigd touw, maar het lukt niet.
Allerlei gedachten dringen zich aan mij op. Is dit zijn toekomst ? Hoe ga ik hier mee om ? Help ik hem steeds omhoog of probeer ik hem iets anders te laten doen ? Het maakt me verdrietig en als we dan een paar dagen later bij een vriendje verjaardagstaart ga eten, realiseer ik me dat ik eigenlijk speeltuinen probeer te vermijden. Want ook daar laten we de kinderen los in de plaatselijke speeltuin. Sebas heeft bij alle speeltoestellen hulp nodig. Mijn aandacht richt zich automatisch direct op hem. Met als gevolg dat het met moeite kost om Timo aandacht te geven terwijl hij op eigenlijk veel te hoge toestellen klimt.
Pijnlijk besef, want gaat het eigenlijk niet vaak zo ?
Vandaag gebeurde er iets moois. De oudere zus van S speelde met de jongens in de speeltuin. Ze tilt Sebas meerdere malen de bult op van de glijbaan, maar op een gegeven moment wordt het haar te zwaar en zet ze hem neer. Klim zelf maar, en hop, daar gaat hij, helemaal naar boven tot bovenaan de glijbaan. Mijn mond valt open van verbazing en mijn hart gloeit van trots.
Natuurlijk aan de andere kant van de bult, waar het minder hobbelig is.
Natuurlijk aan die kant van de glijbaan waar hij steun kan vinden aan zijn "mindere" kant.
Natuurlijk.............
De glans in de ogen van Sebas lijmen alle breuken. En wat een levensles weer. Ik denk altijd dat ik (samen met Thom) het beste weet wat Sebas nodig heeft fysiek, ik ken zijn bewegen door en door en anticipeer daarop. Maar wat heerlijk dat een meid van 12 in al haar onschuld net even die push kan geven om Sebas de heuvel over te helpen. Letterlijk en figuurlijk.
Fladder Vlinder Links & Rechts
Laat je kleuren stralen
Hoog omhoog dan plots naar rechts
laat de wind je dwalen
Beklim wat je niet laten kan
Voel je lijfje gaan
Dartel, spring en rol maar door
Zitten......en ga Staan
Kruip Maar Beestje Heen en Weer
Vind je kleine weg
Bots en Val en Knik en Rust
en Langzaam nog een keer
Al lijken sprieten Reuzenbomen
en korrels nog zo hoog
Druppels klinken echo diep
Geniet van al jouw Dromen
esther 2013
Enkele dagen geleden schreef ik dit gedicht. Het was vlak nadat Timo had besloten dat hij oud genoeg was om te starten met "freerunning". (lees: ik kan best tot bovenin de schutting klimmen, kijk maar mama).
Onwijs mooi geschreven ! En ik heb het voorgelezen aan mijn grote kleine meid, en ik zag (en hoorde aaah aach ahh ach) haar glimmen van trots! En die mannen van ons zijn net de drie musketiers van Kattendijke ;) ze kunnen zo heerlijk met elkaar spelen en ik vond het zo mooi wat Thom laatst zei over Stefan dat hij als klein bijna 4 jarige vent zijn aandacht zo goed verdeeld over Timo en Sebas en dat hij ook gewoon op een natuurlijke manier Sebas helpt met dingetjes. Ben blij dat wij van dichtbij kunnen/mogen meemaken hoe jullie mannen groeien in alle opzichten! En als ik knuffel behoefte heb leen ik Timo even van jullie ;)
BeantwoordenVerwijderen;-)))))
VerwijderenLieve Esther en Thom,
BeantwoordenVerwijderenWat komt mij het speeltuin-dilemma bekend voor, hoewel in iets andere vorm. De speeltuin met al zijn fysiek georiënteerde toestellen zijn voor Sebas natuurlijk een ontzettende confrontatie. Hoe frustrerend moet het zijn om zo graag te willen en niet te kunnen. En hoe pijn moet het doen om dit aan te zien. Begrijpelijk toch dat je graag al die factoren weg zou willen nemen die Sebas pijn zouden kunnen doen, en je die hele speeltuin, en alles waar het voor staat, graag wilt ontwijken.
Ik trek in gedachten een parallel met de onmogelijke doelen die Joeri zich soms kan stellen (autorijden, Engels leren, zelfstandig wonen) in al zijn enthousiasme, en waar hij na veel ploeteren moet concluderen dat het niet lukt. Graag wil ik hem die teleurstelling besparen. Hem de onmogelijke doelen uit zijn hoofd praten. Hem genoegen willen laten nemen met iets minder. En toch, als ik andere bewoners in het GVT zie die niet zo groots denken als Joeri en zich berust hebben in (of zich niet bewust zijn van) hun beperkingen, die dag in dag uit hetzelfde doen en geen uitdaging meer opzoeken, dan ben ik blij met al Joeri's wilde plannen. Dan ben ik blij dat hij droomt, en zichzelf wil blijven verbeteren. Want zolang Joeri droomt, streeft hij naar zijn doelen, en zolang als hij streeft, leert hij. Niet zo snel als hij zou willen, en ook niet zo ver als hij zou willen. Maar die vooruitgang is er wel.
Hoe symbolisch is de glijbaan voor Sebas z'n wens om gewoon mee te kunnen spelen met de andere kinderen. Als ik mij verplaats in Sebas zie ik de top van die bult als een doel. Een moeilijk doel, ook. Eentje die pijn doet, wanneer het steeds maar niet lukt, en die je daarom liever maar wilt vermijden. Eentje die misschien juist wel daarom ook zo motiverend werkt.
In tegenstelling tot Joeri kan Sebas, hoewel hij daar nu natuurlijk nog hulp voor nodig heeft, wel heel goed gaan leren om zijn doelen realistisch te stellen. Dat vooruitgang niet in grote sprongen komt, maar in kleine stapjes. En dat je met doorzettingsvermogen die teleurstelling om kunt zetten in succes. Want hoe fantastisch en euforisch is het om uiteindelijk toch op die bult te staan? En wat een boost moet dat zijn voor Sebas z'n gevoel van competentie en autonomie en zelfvertrouwen? Voor zijn geloof in het kunnen bereiken van zijn doelen, fysiek en anderzijds.
Ik wens Sebas heel veel mooie grote doelen toe.
Veel liefs,
Maaike
Hey Esther,
BeantwoordenVerwijderenWat heb je dit weer prachtig verwoord. De steile bult is bedwongen en zal weer leiden naar andere pogingen en uitdagingen. Wat mij steeds opvalt als ik Sebas bezig zie, is zijn doorzettingsvermogen om iets geconcentreerd af te maken. Al is het maar het opruimen van onkruid uit de tuin, samen met opa, tot het laatste sprietje weg is. Een ander kind zou al lang afgehaakt hebben. Ook wordt het steeds duidelijker dat hij super opmerkzaam is en probeert, met zijn innemend lachje,de mensen om hem heen te versieren en hun aandacht te trekken. En gelukkig is daar ook de gezonde "strijd" tussen de tweelingbroertjes, die ook weer zo lief met elkaar kunnen omgaan! Wat een heerlijk stel! We hopen er nog lang van te mogen genieten.
Fijn dat er ook buurkinderen zijn waar ze lekker ongedwongen mee kunnen spelen.
A propos: Van wie heb jij toch die prachtige dichterskwaliteit?
Volgens mij weten we dat allebei, denkend aan de vele vakanties waarin we regelmatig mee moesten luisteren naar de opborrelende inhoud van pa's gedichtenbundels.
Veel liefs en een dikke knuffel voor iedereen!
(Ma)rieke