Over een paar dagen vieren we de 4e verjaardag van de jongens. Rondom de geboortedag voel ik me wat melancholisch. De herinneringen schieten als flashbacks regelmatig mijn gedachten binnen. De bizarre bevalling achter een blauw gordijn met vastgebonden armen. Die ene seconde dat ik een klein hoopje mens met schaar te zien kreeg, met de opmerking dit is je zoon gefeliciteerd. De uren alleen in mijn ziekenhuiskamer dat ik me angstig en ziek voelde. De mededeling dat Sebas naar een ander ziekenhuis gebracht zou worden. De couveuse met alle slangen en de net ingebrachte drain, die dat kleine lijfje naar Antwerpen ging vervoeren. De kleine donkerharige Timo die al snel uit mijn borst dronk. De eerste keer dat ik naar Antwerpen ging om Sebas, vier dagen na zijn geboorte, voor de eerste keer vast te houden. Het stoppen met ademen tijdens het geven van de fles. De uiteindelijke hereniging van ons allemaal 1,5 week na de geboorte. Het was zeker geen roze wolk..........
Eenmaal thuis na vier weken werd het er niet leuker op. Los van de enorme impact die het krijgen van een kind normaal gesproken al heeft laat staan een tweeling, waren er complicaties. Gelukkig ging het met de jongens goed. Ik daarentegen klapte in. Bekkeninstabiliteit, hormonen die mijn lijf overnamen en alle stress resulteerde bij mij in een post-natale depressie. Pas toen de jongens 18 maanden waren, kwam uiteindelijk het gevoel dat ik het leuk vond om moeder te zijn.
Een faillissement, twee gedwongen verhuizingen en een diagnose later zijn we 4 jaar verder. Het leven is goed en we staan voor een volgende mijlpaal. Na de vakantie breekt de schoolperiode aan. De mannen zijn al een aantal weken aan het wennen op hun "grote "school. Zoals verwacht rolt Sebas er met het grootste gemak van de wereld doorheen. Met zijn enthousiasme en verleidelijke lach pakt hij iedereen in. Voor Timo is de overgang moeilijker. Zonder ons en zijn broer, helemaal alleen. En dat heeft me aan het denken gezet. Veel aandacht en zorg is de afgelopen jaren naar Sebas gegaan. En ook al heb ik geprobeerd mijn aandacht gelijk te verdelen, het is toch anders. Omdat Sebas meer fysieke hulp nodig heeft, krijgt hij ook meer aandacht. Neem bijvoorbeeld het naar de wc gaan. Timo kan dat alleen en dat vraag ik ook van hem. Hij kan zelf de trap op, zelf zijn jas en schoenen aan doen. Zelf afdrogen, zelf zijn fiets pakken, zelf en .... alleen. Hoe zou het voor hem zijn om een zorg-intensieve broer te hebben ? Wat doet dat met zijn wereldbeeld ? Met zijn kijk op mensen als Sebas altijd te horen krijgt dat hij zo'n mooie rolstoel heeft, terwijl hij er met zijn prachtige fiets naast staat, maar dat niemand daar iets over zegt. Het snijdt regelmatig door mijn hart als ik dat kleine dappere ventje zo zijn best zie doen. Wanneer hij automatisch de beker voor zijn broer ook meeneemt en hij zonder dat we het hem vragen, alvast de jas voor Sebas pakt. Hoe moet dat voelen als je broer altijd bij een volwassenen op schoot genomen wordt en jij er naast staat ? En als het tempo van alledag grotendeels bepaald wordt door je tweelingbroer.
"Het is zoals het altijd al was, maar dan anders........"
