Dagboek van een reiziger

Ik ging op reis met een open blik.
Na lang twijfelen overwon ik mijn weerstand en besloot af te reizen naar een land, waar ik diep in mijn hart nooit had willen zijn. Een land waar men een taal spreekt die ik nooit wil leren. Vol met liegende mensen zonder verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben meer van transparantie en creativiteit.

Om het land binnen te komen moet je eerst een aanvraag indienen. Om me door de formulieren heen te worstelen riep ik hulp in van een gespecialiseerde instantie. Ik gooide mijn hart op tafel, want zo ben ik. Ik vertelde mijn behulpzame contactpersoon W over mijn twijfels en weerstand, maar ook over de noodzaak om toch te gaan. Ze begreep me en stond me bij waar ze kon. De aanvraag kon de deur uit.

Al snel kregen we bericht van de poortwachter. Ze woont niet in het land, maar bepaald wel of je er naar binnen mag. Om me nog eens extra te controleren, kwam ze op huisbezoek. Ze begreep mijn noodzaak en zag dat het inderdaad nodig was om af te reizen. Ik voldeed aan de eisen en binnen een aantal dagen viel mijn visum op de mat. Ik had het recht om te komen.

Één dag daarvoor waren de wetten van het land veranderd en er waren veel onduidelijkheden. Ook de omliggende landen wisten niet meer waar ze aan toe waren. Niemand kon me precies vertellen waar ik heen kon met mijn paspoort om de juiste stempels te krijgen. Na vier weken kwam er toch wat duidelijkheid. Mijn toestemming moest door land G doorgestuurd worden. Helaas bleek ook dit land in verwarde staat, maar uiteindelijk werd mij verzekerd dat alles was doorgestuurd. Het grote wachten kon beginnen.

Inmiddels kwamen er verontrustende berichten in de media. Duizenden inwoners kregen niet meer betaald voor hun diensten. De heerser verzekerde het volk dat het goed was en dat de problemen snel zouden worden opgelost. Bij grote veranderingen hoorde nou eenmaal wat opstartprobleempjes en het volk moest niet zo zeuren. Keer op keer ging het mis, maar de heerser bleef aan.

Mijn weerstand om af te reizen werd steeds groter, maar eigenlijk was ik al te lang onderweg om mijn reis nu nog af te blazen. Dan zou alle moeite voor niets zijn geweest.

Mijn contactpersoon W hield de vinger aan de pols en probeerde de vaart er in te houden. Het mocht helaas niet baten. Na anderhalve maand zou er een speciaal mannetje worden ingezet om mijn aanvraag nu toch echt af te gaan handelen. Ik denk dat hij het land uit gezet is, want we hebben nooit meer wat van hem vernomen.
Nog een maand later werd haar verzekerd dat de dossiers in orde waren en er nu snel net mij contact opgenomen zou worden.

Drie weken geleden heb ik een klacht ingediend. Ik kreeg een bericht dat mijn nummer niet bekend  was. Na het doorgeven van dit nummer werd mij verzekerd dat mijn aanvraag doorgestuurd werd naar het rapid response team, die mijn zaak spoedig zouden behandelen. Je raadt het al, niet dus.

Vandaag werd me eerst gezegd dat ik geen klacht kon indienen, omdat ik niet bekend ben als reiziger. Maar dat was nou net mijn klacht ! Toen er uiteindelijk toch een dossier aan werd gemaakt, konden ze niets voor me doen, omdat dit net aangemaakte dossier leeg was. Gek hè.

Vervolgens werd mij verteld dat het inmiddels te lang geleden is dat de formulieren ingezonden waren en dat ze DUS nu onvindbaar zijn. Of ik ze maar even opnieuw wilde opsturen.

Ik vertrok met een open blik, zou de uitdaging aangaan en me niet gek laten maken..... Maar dat was 7 maanden geleden. Inmiddels ben ik gebroken, geschaaft en vermoeid. Maar ik blijf ploeteren en vechten en zal er voor zorgen dat ik op de juiste bestemming aankom. Want zo ben ik......


Wordt vervolgd !

Kindervallei

Maandagochtend op weg naar de fysiotherapeut met Sebas word ik intens geraakt. Zoals altijd staat de radio op 538 Evers staat op. Komende vrijdag gaan ze geld inzamelen voor een goed doel. En laat dat nou een boomhut zijn voor rolstoel gebonden kinderen in het Ronald McDondald vakantiehuis de Kindervallei in Valkenburg !
Een aantal weekenden geleden mochten wij een paar nachten in dit fantastische huis verblijven. Wat een feest ! Het gebouw is ontworpen door de architect Hundertwasser. Bij aankomst keken we onze ogen uit. Wat een sprookjesachtige sfeer heeft dit pand. Sebas en Timo duiken meteen de speelkamer in, terwijl wij onder het genot van een kop koffie met 1 van de 80 vrijwilligers de administratieve zaken afhandelen.

Ons appartement ligt op de eerste verdieping en de lift brengt ons daar. De speels ingerichte kamers zijn ruim opgezet, dus geen verschuif van meubilair. Sebas kan overal bij. Het flits door mijn hoofd hoe bijzonder dat voor ons is. Waar we ook komen scannen we altijd eerst de omgeving, om deze dan vervolgens aan te gaan passen voor rolstoel en looprekje. Het feit dat dit nu niet hoeft, is een wonderbaarlijke ervaring, en tevens een confrontatie met hoe ons leven er tegenwoordig uitziet.

De hoog/laag bedden zijn natuurlijk een groot succes voor de jongens en ook de speelkist vol met knutsel spullen is in trek. We ploffen neer en kijken elkaar met tranen in de ogen aan. We zouden hier liever niet hoeven zijn, maar wat voelt dit vakantiehuis als een geschenk. Ik voel me dankbaar.

De daaropvolgende dagen zijn één en al ontspanning. De aangepaste speeltuin, de snoezelruimte, de verkleedkleren, de wandelingen over het dak en als kers op de slagroom een gratis bezoek aan de dierentuin. Het is ongelooflijk fijn om te weten dat er een plek is waar alle leden van ons gezin optimaal kunnen genieten. Even niet bezig te hoeven zijn met alle extra zorg en als een normaal gezin ontvangen worden.

Ik hoop met heel mijn hart dat er komende vrijdag genoeg geld wordt opgehaald om de boomhut met lift te realiseren. Zodat Sebas (en al zijn lotgenootjes)  en Timo (en alle andere brussen) samen een herinnering kunnen maken, die ze voor altijd met zich mee kunnen dragen.

Soms....gewoon.....even niet.....

Soms gewoon even niet.

Geen looprek, geen rolstoel, geen douchestoel, geen aangepast meubilair, geen krukjes, geen handvat bij de deur, geen aangepast toilet, geen spalken, geen driewieler, geen........

Geen fysiotherapie, geen gips, geen handenteam, geen revalidatiearts, geen valtraining, geen röntgenfoto's, geen passingen, geen onderwijsassistent, geen ambulant begeleider, geen ......

Geen gesjouw met hulpmiddelen, geen broeken met wijde pijpen, geen tillen, geen schoenen drie maten te groot, geen trappen, geen drempels, geen schoenmaker, geen kurkjes, geen.....

Geen extra gesprekken, geen kopieën, geen telefoontjes, geen afspraken, geen diagnose, geen mensen die aan mij kind zitten, geen administratie, geen huisbezoeken, .......geen.

Geen pijn in je benen 's nachts, geen gekruip, geen stijve benen, geen speeksel, geen verdriet als je niet meekomt met de rest, geen staren, geen goedbedoelde glimlachen, geen zorgen over de toekomst, geen pijn, geen intens verdriet..........

Gewoon....soms.....even....niet