donderdag 24 november 2016

Over leven


Over Leven.


Eigenlijk wil ik al een aantal maanden iets schrijven over ons verblijf in Villa Pardoes tijdens de zomervakantie van 2016. Maar ik kan deze bijzondere ervaring maar niet in woorden vangen. Tot vandaag. Want nu weet ik waar het over gaat. Wat ik daar gevoeld heb. En wat een indruk dat op me heeft gemaakt. En hoe ontzettend belangrijk het was.

Afgelopen week keek in naar de documentaire "Emma wil leven " van Jessica Villerius. Een indrukwekkende documentaire over een meisje dat vecht tegen anorexia. Naast het doorzettingsvermogen van Emma, werd ik geraakt door de ontzettend liefdevolle manier, waarop zij begeleid werd door haar therapeuten in haar laatste levensfase.
In de nabespreking werd expliciet gesproken over de "op maat behandeling" die voor het meisje uitgestippeld moest worden. Alle andere behandelingen hadden niet gewerkt o.a. door slechte communicatie tussen verschillende behandelaars.

Elf jaar geleden overleed mijn neefje van toen 3 jaar oud, door slechte communicatie in een ziekenhuis.


Mijn gedachten dwalen af naar afgelopen zomer. Ons verblijf in Villa Pardoes. Natuurlijk zie ik de blije kindergezichtjes weer voor me elke keer weer als we door het geheime poortje via de achterkant de Efteling binnen gaan. De blije stemmen van knullen die door de fantastische villa rennen. De opgewonden koppies toen ze voor de eerste keer hun ridderkamer zagen. De bijzondere activiteiten die georganiseerd werden.
Maar waar mijn ogen nog steeds van vol lopen, zijn de herinneringen aan de fantastische sfeer, het warme ontvangst, de begripvolle gesprekken met medewerkers en vrijwilligers, de liefdevolle aanpak en opzet van alles en de veilige omgeving. De krant die elke ochtend met een glimlach in onze brievenbus gelegd werd, de kleine gesprekjes op weg naar de overkant van de straat, de " voor alles is een oplossing" insteek, de liefde. Geen zieligheid, maar liefde. Geen hulp, maar liefde.

Ik ben weer terug bij dinsdagochtend. De ochtend waarop een "deskundige" zich weer eens zonder gène onbeschoft uitsprak over wat " het beste en meest haalbare" zou zijn voor mijn zoon. Zonder hem echt te zien, uitgaande van wat er allemaal niet mogelijk zou zijn. Zonder liefde, puur vanuit domme ratio.

Ik voel een blok in mijn maag, mijn dichtgeknepen keel en onrustige ademhaling. Ik ben boos en verdrietig. Omdat er een wereld bestaat waar ego en ratio overheerst. Een wereld die denkt alwetend te zijn. Een wereld waar fouten niet erkend worden. Waar macht overheerst.

Maar gelukkig heb ik ervaren dat die andere kant, die liefdevolle wereld ook bestaat. Een wereld waar je gezien wordt, waar je mag zijn wie je bent en waar liefde waarde heeft. En op mijn eigen manier probeer ik die wereld door te geven. Voor Emma, voor mijn zoon, voor iedereen.




dinsdag 1 november 2016

Trots met een twist

Dat je een trotse moeder bent, omdat je zoon mag gaan afzwemmen voor zijn zwemdiploma A.
Dat je na ruim een jaar oefenen, iets af kunt gaan sluiten. Dat "het gelukt is". Het einde van een tijdperk. Dat je gewoon iets kunt leren, gewoon omdat het kan. Je stralende ogen, omdat je bereikt hebt waar je voor gewerkt hebt. Die trots voelen.

Dat je enthousiast bent voor je broer en uitkijkt naar het aan de kant zitten, om hem in het grote bad te zien oefenen. Jezelf afvragen wanneer jij je A gaat "halen". En ook heel eerlijk zeggen dat je een beetje jaloers bent. En dat je het super vindt, dat je broer straks naar jou komt kijken als hij al zijn diploma's heeft.

Dat na de trots, een ongemakkelijk gevoel meester van je maakt. Je je realiseert dat het zo dus moet voelen, als je kind iets afrond en behaald. Dat het normaal verloopt. En je niet iets aan het trainen bent, wat vanzelf zou moeten gaan. Maar je echt jezelf iets aan het eigen maken bent, wat zo velen voor jou al deden. Dat je je hulpmiddel, dat je hielp drijven, los kunt laten en nooit meer nodig gaat hebben.

Dat voelt raar en ongemakkelijk. Dat is kei hard. Die realisatie, die tweestrijd, hoe ga ik daar mee om. Nooit eens voluit trots kunnen zijn. Ja, trots met een twist. Trots bij de één, troostend bij de ander. 

En hoe bijzonder om te zien, dat mijn twee kleine mannen groot zijn in eigenheid en respect voor de ander. Geen rivaliteit, beseffen dat iedereen zich zelf is, iedereen doet wat hij kan op zijn eigen manier. 
Dan ben ik trots, voluit trots, zonder twist.