woensdag 3 februari 2016

Het is tijd

Het is tijd

Het is tijd om terug te kijken. Naar toen ik jong was en onbevangen. Met open ogen naar de wereld keek. Elke ervaring opslurpte en nieuwsgierig uitkeek naar de toekomst.
Kijken naar de tijd voordat ik zwanger werd. Onderzoeken, hormonen en spuiten. Teleurstellingen verwerken en hoopvol blijven. Naar toen ik uiteindelijk zwanger was en onbezorgd mijn fysieke uitdagingen onderging.

De mist komt opzetten

Het is tijd om de mist de mist te laten zijn. Te zien dat ik heb overleefd op mijn manier. De depressie die volgde op de vroeg geboorte, was mijn manier. Toen mijn enige manier om de transitie naar het moederschap in te gaan en te ondergaan.

Het is mistig.

Ik zie ons nog zitten in de tuin. Beduusd, verdrietig, angstig en onwetend. De diagnose. Die tijd.
De tijd die volgde, de tijd van onderzoeken, nieuwe werelden bezoeken, waarin ik niet wilde zijn. Geen zelf uitgestippelde reizen meer, naar spannende onbekende oorden. Maar een levenslange ongewilde reis met in mijn onzichtbare rugzak een blijvend verdriet. De tijd waarin ik zelf verdween in de mist.

De tijd die mistig voor bij gleed. Waarin ik mezelf nog eens extra op survival-modus zette. Om niet echt te hoeven zien, niet echt te hoeven zijn.

Het is nu. Het is tijd. Tijd om uit de mist te komen. En mijn ervaringen mee te nemen. Tijd om te leren leven in mijn nieuwe leven. Zoals het nu is en zoals het weer veranderen gaat. Een tijd van loslaten en meenemen. Zoals de golven op het strand.

De komende tijd hoop ik mijn oude zelf weer te ontmoeten om samen een nieuwe ik te vormen. Ik, die met open ogen naar de wereld kijkt en nieuwsgierig uitkijkt naar de toekomst.

Het is tijd, het is nu.....