Roze bril

Als ik verliefd ben, lijkt elk liedje voor mij geschreven. En gaan de teksten over de persoon voor wie de vlinders in mijn buik fladderen. Elke reclame gaat ineens over relaties en romantiek. En alle woorden die mensen spreken gaan over liefde.....

.....De laatste tijd lijkt alles een andere betekenis te hebben. Het woord wandelschoenen heeft ineens een nare bijsmaak. Hard rennen gaat een stuk minder snel. Elke stoeprand lijkt 10 cm hoger dan voorheen. Na een regenbui buiten spelen staat voor natte plekken op de knie en dus een droge broek aantrekken. Ondergaan in de menigte met twee jongens ieder in een buggy, voelt raar aan, want in mijn achterhoofd zweeft de gedachten dat het nu lijkt alsof er niets aan de hand is.

"Ik heb al zover moeten kruipen

 het laatste stuk zal ook wel gaan

tot ik ga staan"

http://www.youtube.com/watch?v=wrBLriMrAkY

Bizar dat de wereld er ineens zo anders uitziet door de bril die ik tegenwoordig draag. De bril die alles filtert op Sebas & zijn handicap. Tot in de kleinste details wordt de route op mijn interne TomTom continue herberekend. De bijna onzichtbare gedachten en gevoelens die meerdere malen per dag voorbij komen kleuren momenteel mijn leven. In alle kleuren van de regenboog. 

Een glimmende lach

Een glimmende lach

Heerlijk wiegend in het water

geen zorgen makend over later

samen hand in hand

lijkt het wel luilekkerland

plots ben je uit mama’s schoot

bijna stik je , heb je ademnood

in diepe slaap word je gebracht

lieverd, rust maar even zacht

eenmaal weer ontwaakt

heb jij ieders hart geraakt

en met een dikke glimmende lach

begin jij elke dag

Esther voor Sebas 2011

Toen ik dit gedicht schreef in 2011, realiseerde ik me nog helemaal niet wat een enorme impact de moeilijke start van Sebas zou blijven hebben op ons leven. Het tekort aan zuurstof wat hij kreeg door zijn klaplongen is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van de cp.

Regelmatig krijg ik de opmerking of vraag : "maar het komt toch wel goed met hem" ? En wat zeg je dan ? Nee, hij heeft CP, zal altijd moeilijkheden blijven ondervinden van zijn spasticiteit, maar Ja, het komt vast goed met hem. 
Regelmatig hoor ik mezelf zeggen dat "het allemaal wel meevalt", want hij begrijpt veel, is een pienter mannetje, hij kan zelf eten en drinken. Maar als ik hem dan zie bewegen tussen leeftijdsgenootjes, besef ik me terdege dat hij een forse handicap heeft.
Regelmatig voel ik steken in mijn hart als we na een heerlijke strandwandeling de duin over ploeteren en me afvraag of Sebas ooit zelfstandig zo'n heuvel over gaat komen.

En elke ochtend, als de dag begint ben ik dankbaar dat ik voor ze zorgen mag hoe groot de uitdagingen ook zijn, ze zijn bij me, ik kan ze een kus geven en zeggen: Goedemorgen, lekker geslapen ?