Een glimmende lach

Een glimmende lach

Heerlijk wiegend in het water

geen zorgen makend over later

samen hand in hand

lijkt het wel luilekkerland

plots ben je uit mama’s schoot

bijna stik je , heb je ademnood

in diepe slaap word je gebracht

lieverd, rust maar even zacht

eenmaal weer ontwaakt

heb jij ieders hart geraakt

en met een dikke glimmende lach

begin jij elke dag

Esther voor Sebas 2011

Toen ik dit gedicht schreef in 2011, realiseerde ik me nog helemaal niet wat een enorme impact de moeilijke start van Sebas zou blijven hebben op ons leven. Het tekort aan zuurstof wat hij kreeg door zijn klaplongen is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van de cp.

Regelmatig krijg ik de opmerking of vraag : "maar het komt toch wel goed met hem" ? En wat zeg je dan ? Nee, hij heeft CP, zal altijd moeilijkheden blijven ondervinden van zijn spasticiteit, maar Ja, het komt vast goed met hem. 
Regelmatig hoor ik mezelf zeggen dat "het allemaal wel meevalt", want hij begrijpt veel, is een pienter mannetje, hij kan zelf eten en drinken. Maar als ik hem dan zie bewegen tussen leeftijdsgenootjes, besef ik me terdege dat hij een forse handicap heeft.
Regelmatig voel ik steken in mijn hart als we na een heerlijke strandwandeling de duin over ploeteren en me afvraag of Sebas ooit zelfstandig zo'n heuvel over gaat komen.

En elke ochtend, als de dag begint ben ik dankbaar dat ik voor ze zorgen mag hoe groot de uitdagingen ook zijn, ze zijn bij me, ik kan ze een kus geven en zeggen: Goedemorgen, lekker geslapen ?