maar oke.....

Van heel dichtbij wist ik al dat er in de zorg soms fatale fouten gemaakt worden. Vaak blijkt het niet 1 grote fout, maar een optelsom van heel veel kleine. En deze vinden voornamelijk plaats op het gebied van communicatie is mijn ervaring.

De aanvraag van de eigen "suzuki" van Sebas had heel wat voeten in de aarde. Eerst werd er een afspraak geland om te kijken welke maat looprek voor hem geschikt was. Daarbij aanwezig waren Sebas & ik, zijn fysiotherapeute, de vertegenwoordigster van de fabriek, die de suzuki's levert en de verantwoordelijke van de lokale "hulpmiddelenuitleendienst", die de aanvraag bij de verzekering moest doen. Deze bijeenkomst was fijn. Het draaide om waar Sebas het meeste baat bij zou hebben en er werd duidelijk informatie gegeven.
Zo werd er al gezegd dat de verzekeringsmaatschappij waarbij wij zijn aangesloten perse een aanvraag per post wil ontvangen, waardoor de aanvraag langer zou duren. Bizar dat in deze tijden dit soort dingen nog via papier moeten gaan, maar oke.......

Twee weken later (!) ontvingen we een brief van de verzekering met daarin het volgende: wij hebben een aanvraag ontvangen, maar willen meer informatie opvragen om er zeker van te zijn dat het hulpmiddel echt nodig is.... diepe zucht.... Wat dacht je dan ? Dat we deze aanvraag zomaar voor de lol doen, maar oke......

Anderhalve week later viel de brief op de mat dat de aanvraag was goedgekeurd.

De monteur die de suzuki uiteindelijk komt brengen is een aardige man, die met zorg uitlegt hoe we de suzuki op maat kunnen maken en wat de mogelijkheden zijn. En als we nog vragen hebben, kunnen we altijd contact met hem opnemen.

Ook al is Sebas erg blij met zijn nieuwe aanwinst, echt makkelijk loopt hij er niet mee weg. Na een paar dagen komen we erachter waarom het hem zo veel moeite kost. De voorwielen staan scheef en het ding heeft een grote afwijking. Vandaar dat hij steeds de stoeprand af reed.
De monteur komt kijken en hij gaat het overleggen met zijn "baas", de hulpmiddelenuitleendienst. Een paar dagen later worden we gebeld met de mededeling dat er wat gesteggel is over wie hier nu verantwoordelijk voor is. Ik snap het niet, want als ik iets koop in de winkel en het is stuk, ga ik terug naar de winkel en wordt het of gemaakt of ik krijg een ander exemplaar, maar oke......

Er blijkt inderdaad fabrieksgarantie op te zitten, maar de uitleendienst gaat er toch eerst zelf naar kijken (?) Met andere woorden, de Suzuki wordt opgehaald en is 24 uur weg. Geen wandeling buiten voor Sebas dus en alles kruipend doen in huis.
De monteuren kunnen het probleem niet oplossen. De persoon die de volgende ochtend het looprek terug komt brengen snapt zelf niet zo goed wat het probleem is voor Sebas. Ach ja, het rek heeft een kleine afwijking, maar ach, een stoep is ook bol, dus daar moet je het toch maar mee leren omgaan. Maar er wordt nog contact met ons opgenomen..... blijkbaar heeft deze man echt geen idee hoe lomp hij is door deze woorden uit te spreken. Geen idee over hoe veel kracht het Sebas kost om dit rek voort te bewegen. Kracht die hij heel hard nodig heeft om sowieso zijn lijf te gebruiken, maar oke.......

Een week later komt de contactpersoon van de fabriek aan huis. Binnen een halve minuut ziet ze dat de afwijking idd te groot is en binnen 5 minuten is het geregeld. Er wordt een gloednieuwe opgestuurd, direct naar ons en niet via de hulpmiddelenuitleendienst. Hoe snel kan een beslissing genomen zijn, als de juiste persoon er naar kijkt, maar oke....
Ze neemt de oude weer mee en wij mogen een ander hulpmiddel lenenvan fysio Ellen, die altijd voor ons klaar staat. Gelukkig maar, want anders had Sebas een week zonder gezeten. Letterlijk gezeten, want zijn suzuki is inmiddels onmisbaar. Het geeft hem vrijheid en zelfstandigheid.
Gisteren werd de goede geleverd. Sebas "crost" ermee door het dorp. Is in no time waar hij wezen moet (en wij niet willen dat hij is, maar ook dat is fijn om te kunnen ervaren ;-) )

Deze heuvel zijn we weer over, maar ik ben bang dat er nog vele zullen volgen. Want we zitten er midden in. Midden in de wereld die zorg heet. De wereld waarvan iedereen zegt: tja, zo gaat dat daar, maar oke........