de volgende stap

Afgelopen week mochten we na 3 maanden weer op bezoek komen bij de revalidatie arts. Het is inmiddels al bekend terrein. Timo en Sebas begeven zich meteen naar het speeltafeltje, zodat wij kunnen overleggen.
Het begon meteen "goed". Uit de echo van de hersenen, die gemaakt is ongeveer 2 weken na de geboorte van sebas, bleken er toch bloedresten te zien in de hersenholte. Wanneer er een bloeding geweest is, is niet te zeggen. Maar het feit dat dit ons op dat moment niet verteld is, is er weer eentje die we aan het lijstje kunnen toevoegen.

Uit de rontgenfoto die we pasgeleden hebben laten maken van de heupen van Sebas, blijkt dat er een lichte afwijking te zien is aan de rechter heup. Voor nu nog geen reden voor bezorgdheid, maar wel iets wat in de gaten gehouden moet worden. Omdat Sebas nu steeds meer gaat lopen, zal er nog verschuiving van de botten gaan plaatsvinden, maar of dat de goede of de verkeerde kant uit gaat is de vraag. Er wordt over een jaar weer een foto gemaakt.

Stoere Sebas werd daarna kort onderzocht. Hij ondergaat het met licht protest, maar hij lijkt er langzaam aan te gaan wennen dat er zo nu en dan mensen aan zijn lijf zitten. Wonderlijk hoe flexibel kinderen daar in kunnen zijn.

Er zijn op dit moment geen verkortingen in zijn spieren, wat heel positief is. Als hij langzaam loopt staat hij met platte voeten, maar zo gauw hij snelheid maakt, loopt hij op zijn tenen en sleept zijn voeten mee.

De volgende stap wordt gezet. Sebas krijgt flexibele spalkjes...... weer even slikken hoor......
Ik heb het gevoel dat het wel precies is wat hij nodig heeft om ook zelf weer een stapje verder te komen. In die zin dus een hele positieve ontwikkeling. Ik zie ook niet zo erg op tegen alle praktische dingen die er bij komen kijken, zoals het maken van een afdruk voor de spalken en de spalken zelf en het begeleiden van Sebas in het dragen ervan.
Maar ik blijf het heel moeilijk vinden om die emotionele stap verder te maken, de stap van accepteren, de stap van het loslaten van het verdriet, elke keer weer het besef dat dit zijn en ons leven is.......

Een tocht van 1000 mijl moet beginnen met een eerste stap.

Lao-Tse

Chinees filosoof +/- 600 v.C.