hand in hand

Ik durf het bijna niet hard op te zeggen, maar Sebas is dicht bij het punt dat hij los kan staan en dus lopen. Hij ontwikkelt zich goed op dat gebied. De laatste week gebruikt hij steeds meer zijn benen om op te staan, ipv zich op te trekken aan de tafel of je handen. Hij heeft nog maar een lichte steun nodig om op te staan van een krukje. En hij heeft er lol in. We oefenen veel met hem en maken er een spelletje van.

Hoe dichter we bij het "los lopen" van Sebas schijnen te komen, hoe meer ik me besef hoe ik naar dit moment toe aan het leven ben. Omdat ik weet dat het niet te voorspellen is wanneer dit moment gaat komen, probeer ik het naast me neer te leggen en er niet naar te kijken. Maar ondertussen wappert het als een grote rode lap onder een spotlight vlak voor me en probeer ik die lap te ontwijken.

Ik verlang naar het moment dat ik hem naast zijn broer kan zien staan.

En naar het moment dat hij in elke hand een autootje mee kan nemen naar daar waar hij naar toe wil.

Naar het moment dat hij samen met de andere kinderen naar ons toe kan komen als we hem ophalen van de peuterspeelzaal. En dat ik aan elke hand een kleine man naast me heb lopen. 

Hand in hand met het hele gezin.